Stowarzyszenie Umarłych Poetów Cały Film Online PL

John Chard Recenzja przetłumaczona automatycznie

Carpe Diem i film punkrockowy. Stowarzyszenie Umarłych Poetów zostało wyreżyserowane przez Petera Weira (Picnic pod Wiszącą Skałą/Gallipoli) i występują w nim Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke, Kurtwood Smith, Gale Hansen i Norman Lloyd. Scenariusz napisał Tom Schulman, opierając się na swoim życiu w Montgomery Bell Academy, szkole przygotowawczej dla chłopców w Nashville w stanie Tennessee. Akcja filmu rozgrywa się w 1959 roku w fikcyjnej akademii Welton w Vermont (zdjęcia kręcono w szkole St. Andrew's w Middletown w Delaware). Historia śledzi nauczyciela języka angielskiego Johna Keatinga, który wykorzystuje swoją nietypową metodę nauczania, aby inspirować uczniów do bycia najlepszą wersją siebie, przestrzegając jednocześnie przed niebezpieczeństwem konformizmu. Stowarzyszenie Umarłych Poetów było ogromnym hitem, który zarobił prawie 220 milionów dolarów zysku na całym świecie. Nieźle, biorąc pod uwagę, że w tym samym roku miłośnicy filmów tłumnie oglądali takie produkcje jak Batman, Zabójcza broń 2 czy trzecie przygody Indiany Jonesa. Pokazało to, że istnieje mainstreamowy rynek dla poważnych dramatów, jeśli są dobrze zrobione. A Stowarzyszenie Umarłych Poetów jest zrobione bardzo dobrze. Podstawą jest nagrodzony Oscarem scenariusz Schulmana, który bada edukacyjny konformizm oraz presję rodziców i rówieśników. Do tego dochodzi genialna obsada Robina Williamsa (nominowany do BAFTA i Oscara za najlepszą rolę męską) jako nauczyciela, który zachęca uczniów, by wyjrzeli poza ramy, w których ich umieszczono. Młodzi mężczyźni, wkrótce dorośli, mający zaplanowane życie, zostają przez Keatinga zmuszeni do bycia spontanicznymi, idealistycznymi i patrzenia na życie z nowych perspektyw. Dwa lata po nominacji za Good Morning Vietnam, Williams ostatecznie udowodnił swoim krytykom, że jest znakomitym aktorem dramatycznym. Jego Keating jest charyzmatyczny, ale bez szaleńczej przesady, za którą Williams był znany. Bardzo stonowany, w istocie będąc katalizatorem zmian, Keating nie narzuca się. Jest stale sympatyczną obecnością, postacią ojcowską, ale też powiernikiem. Scenariusz Schulmana unika klisz typowych dla relacji nauczyciel-uczeń w filmach, co pozwala Williamsowi tchnąć w Keatinga inteligentne życie. Nawet drobne humoru, jak np. Brando grający Szekspira, dodają ciepła kluczowego dla budujących się relacji. Choć to niewątpliwie film Williamsa (sceny z nim są najsilniejsze), młodzi aktorzy grający uczniów zasługują na A+ za wrażliwe portrety. Zwłaszcza Robert Sean Leonard (wzruszający), Ethan Hawke (poruszający) i Gale Hansen (punkowy). Kurtwood Smith pozostawia niezapomniany ślad jako dominujący ojciec. W rękach Weira film, co nie dziwi jego fanów, ma też nutę mistycyzmu. Weir, współpracując z operatorem Johnem Seale, potrafi uchwycić czas, miejsce i ludzi w swoich filmach, otulając ich odrobiną magicznego piękna. Czy to chłopcy kroczący po szkolnym dziedzińcu w jesiennych barwach, czy wędrujący przez zaśnieżony teren zimą – Weir nadaje scenom poetycką jakość. Warto zauważyć, że te sceny, podobnie jak sekwencje w jaskini, gdzie odbywają się spotkania Stowarzyszenia, odzwierciedlają emocje postaci. Żywiołowi i optymistyczni wśród zieleni, nerwowi i podekscytowani w ciemnej jaskini, ciężcy sercem i nogami, gdy jesień towarzyszy emocjonalnej burzy w finale. Finał, który stał się przedmiotem sporów. Niektórzy uważają go za przesłodzony. Inni, jak ja, za podnoszący na duchu i odpowiednie zakończenie emocjonalnej podróży. Czy szklanka jest do połowy pełna, czy pusta? Doskonała i inteligentna historia, świetnie wyreżyserowana i zagrana, z tematami, które czynią ją jednym z najlepszych filmów punkrockowych. 9/10

Wuchak Recenzja przetłumaczona automatycznie

Chwytaj dzień; bądź wyjątkowy! John Keating (Robin Williams), nowy nauczyciel w konserwatywnej szkole z 1959 roku, inspiruje uczniów, by wykorzystywali talenty i rozwijali pasję do życia, bo mają tylko jedną szansę, a za 60 lat wszyscy będą już tylko pokarmem dla robaków. Każdy z chłopców zaczyna działać według dynamicznych idei Keatinga, co prowadzi do wybuchowych konsekwencji – zarówno dobrych, jak i złych. Wyprodukowane w 1989 roku i wyreżyserowane przez Petera Weira Stowarzyszenie Umarłych Poetów to film dorastania, który jest jednym z najbardziej inspirujących i należy do moich ulubionych. Film wciąga od początku i nie puszcza aż do końca. A to znak, że film jest naprawdę dobry, niezależnie od tematu. Zdjęcia i lokacje są pierwszorzędne, kręcone w Middletown w Delaware (choć akcja dzieje się w Vermont). Spokojne jesienne i zimowe sceny zapierają dech. Bez spojlerów: potężna scena finałowa, w której uczniowie oddają Keatingowi śmiały ostatni salut. Roger Ebert skrytykował ją jako „tak wzruszającą, że chce się rzygać”, ale mylił się. Jest zarówno nieoczekiwana, jak i mocna. Film oferuje wiele do odkrycia przy kolejnych seansach. Oto kilka przykładów: „Litera zabija” – odniesienie do legalistycznej natury ojca Neila i większości nauczycieli; postać Judasza (Cameron); kozioł ofiarny (Keating); olśniewające piękno kobiet (gdy Chris pojawia się w szkole, a chłopakom opadają szczęki); cuda natury sprzyjające inspiracji i duchowości; złamane serce Keatinga po usunięciu Neila z teatru (Keating wie, że nic nie może zrobić z autorytarnym traktowaniem). Są parę słabszych scen, ale tak bywa nawet w najlepszych filmach. Jednym zarzutem może być to, że tragedia jednego chłopca przeczy przesłaniu „chwytaj dzień”. Nie zgadzam się. Chłopak naprawdę zaczął „chwytać dzień”, ale jego pasja została zduszona przez kogoś o innym nastawieniu i niestety nie potrafił sobie z tym poradzić. Dynamiczne idee mają wybuchowe konsekwencje. Inni uczniowie mieli różne efekty: niektórzy zbliżyli się do marzeń, inni wpadli w kłopoty przez brak rozwagi. To czyni historię realistyczną. Inny zarzut: spotkania w jaskini były „homoerotyczne”. Tę interpretację może wysnuć tylko dorosły z naszej kultury obsesyjnej na punkcie LGBT. Bohaterowie mają 16-17 lat. W surowej szkole z 1959 roku to jedyny sposób, by się zabawić. Pamiętam, jak jako nastolatek chodziłem z kolegami do domku na drzewie, paliliśmy i piliśmy, dyskutując o tekstach metalu – to przecież forma poezji. Czasem przyprowadzaliśmy dziewczyny. W filmie w dwóch spotkaniach w jaskini chłopcy przyprowadzają dziewczyny, co raczej rozwiewa teorię homoerotyzmu. Wielu, którzy szydzą z tego filmu, wraca do swojej 9-5 niewoli bez światełka w tunelu. Zachęcam ich do ponownego obejrzenia. UWAGA: nie ma tu głupich eksplozji, CGI, ciągłej „akcji”, przemocy, wulgaryzmów czy nagości. Zachęcam też do spojrzenia na swoje życie: Czy jesteś gotów je zmienić? Zrzucić kajdany? Rzucić się w wir marzeń? „Chwytać dzień”? Czy wolisz gnić w kałuży przeciętności? Odpowiedź zdecyduje, czy ten film stanie się twoim ulubionym. PODSUMOWANIE: Peter Weir ma inne dobre filmy jak Świadek czy Picnic pod Wiszącą Skałą (ten drugi to film o szkole dla dziewcząt, który może nudzić, jeśli nie lubisz klimatycznych tajemnic), ale Stowarzyszenie Umarłych Poetów jest jego najlepszym dziełem. Daj mu szansę. To wybitna historia, która zainspiruje, szczególnie jeśli utknąłeś w rutynie. Czas trwania: 128 minut. OCENA: A+

CinemaSerf Recenzja przetłumaczona automatycznie

Robin Williams (Keating) trafia do szkoły dla chłopców, gdzie ma uczyć angielskiego. Jak można się spodziewać, uczniowie nie są zainteresowani, ale gdy każe im podrzeć podręcznik do poezji i zaczyna inspirować, chłopcy angażują się, tworząc tytułowe stowarzyszenie, które pomaga im się rozwijać. To wyzwanie dla nieśmiałego Todda (najlepsza rola Ethana Hawke’a) i Neila (świetny Robert Sean Leonard), który próbuje pogodzić swoje marzenia z wolą ojca pragnącego, by został prawnikiem. To znakomity dramat oparty na postaciach, z Williamsem w dobrej formie, ale główny ciężar spoczywa na młodych aktorach. Ich zbiorowy wysiłek ukazuje nastoletnie rozterki – od traumy po Tennysona, od Szekspira po seks (lub saksofon!) – z dobrze napisanymi dialogami skupionymi na dojrzewaniu. Gorąco polecam.

crazyrobinhood Recenzja przetłumaczona automatycznie

(Bardzo absurdalne) spojrzenie bogaczy na wolność. Film jest tak żałośnie schematyczny, że chce się rzucać w ekran pomidorami. Horacjański ideał życia cieszącego się dobrem, nawet skromnym, o stoicko-epikurejskim pochodzeniu, jest tu powtarzany błędnie jako zachęta do radosnego życia. Ironicznie, obserwujemy to z perspektywy jeszcze wyższej klasy społecznej niż już i tak wysokiej bohaterów.

kevin2019 Recenzja przetłumaczona automatycznie

Stowarzyszenie Umarłych Poetów nie próbuje osładzać gorzkich pigułek rozczarowania czy tragedii, idąc za oczekiwaniami. Ojciec Neila, pan Perry, nie nagle się nie ugnie i nie przyzna, jaki jest głupi i samolubny. Wręcz przeciwnie – utwierdza się w swoim uporze. Film jednak nie kończy się na depresyjnej nucie samobójstwa Neila, lecz wraca do idei Keatinga, gdy uczniowie stają na ławkach w geście solidarności. Dzięki niemu mają szansę widzieć życie z innej perspektywy – i właśnie na tym polega edukacja.