Lot nad kukułczym gniazdem Cały Film Online PL

Charles Dance Recenzja przetłumaczona automatycznie

Podążając za najgłupszą teorią internetową Istnieje wiele teorii filmowych, ale najgłupszą ze wszystkich jest ten nonsens, który zalewa internet, twierdząc, że Chief zabił nieświadomego McMurphy'ego, ponieważ myślał, że McMurphy go ignoruje. Ci idioci twierdzą, że Chief nie zauważył blizn na głowie McMurphy'ego i po prostu uznał, że nieświadomy McMurphy go ignoruje – więc Chief zabija go w napadzie wściekłości. Niedorzeczne. Chief zabił McMurphy'ego jako akt życzliwości. Chief uwolnił McMurphy'ego – niegdyś pełnego życia mężczyznę, który stał się warzywem przez kontrolującą pielęgniarkę Wretched. Ten klasyczny film wciąż broni się po latach i jest poruszającą historią rodzących się przyjaźni w szpitalu psychiatrycznym. Nicholson błyszczy w swojej najlepszej roli, wspierany przez Christophera Lloyda, Brada Dourifa i Danny'ego DeVito.

Wuchak Recenzja przetłumaczona automatycznie

Duch wolności kontra duch legalizmu Akcja toczy się na początku lat 60., a historia dotyczy R.P. McMurphy'ego (Jack Nicholson) i jego przybycia do szpitala psychiatrycznego w Salem w Oregonie (gdzie kręcono film). Gra kartą „choroby psychicznej”, aby uniknąć więzienia, myśląc, że to bułka z masłem, ale myli się bardzo. Wszystko wydaje się w porządku w szpitalu, a pielęgniarka Ratched (Louise Fletcher) sprawia wrażenie życzliwej opiekunki oddziału McMurphy'ego, ale pod powierzchnią kryją się złowieszcze rzeczy. „Lot nad kukułczym gniazdem” (1975) to film, który docenisz bardziej z wiekiem. Obejrzałem go, gdy byłem młodszy i choć uważałem go za dobry, nie „zrozumiałem” wielu przekazanych w nim spostrzeżeń. Film krytykuje sposób, w jaki instytucje radzą sobie z chorobami psychicznymi. Ich „terapia” jest bezcelowa i tylko uzależnia pacjentów od samej instytucji, tworząc tym samym potrzebę jej istnienia (często na koszt podatników). McMurphy jest zagrożeniem dla establishmentu i dlatego musi zostać „rozwiązany”. Wielu krytykuje film, sugerując, że pielęgniarka Ratched „nie jest taka zła” lub że „tylko stara się wykonywać swoją pracę” itp. Sam miałem podobną reakcję podczas pierwszych seansów. To ujawnia aspekt geniuszu filmu: złośliwość Ratched jest tak subtelna, że twórcy pozwalają na możliwość całkowitego błędnego zinterpretowania. Tak, z administracyjnego punktu widzenia wydaje się, że wykonuje dobrą robotę, jest autorytarna bez bycia sadystką i troszczy się o pacjentów, o ile przestrzegają zasad (więcej o tym później). Jednak jest demoniczna jako zautomatyzowane ramię odczłowieczającego systemu. Utrzymuje pacjentów w stanie apatii i marginalizacji; pozbawia się ich godności, ponieważ system postrzega ich jako podludzi. Twórcy i Fletcher (nie mówiąc już o autorze książki, Kenie Keseyu) czynią pielęgniarkę Ratched skuteczniejszym antagonistą poprzez powściągliwość. Porównaj ją np. z portretem Joan Crawford przez Faye Dunaway w „Mommie Dearest”, który praktycznie zamienił ją w kreskówkowego złoczyńcę. Ratched nie jest tak oczywistym sadystą, lecz używa zasad, aby tyranizować mężczyzn i sprowadzić ich do niemal infantylnego stanu zależności i uległości. Jej ukoronowaniem jest Billy Bibbit (Brad Dourif). McMurphy, mimo oczywistych wad, jest protagonistą historii. Choć jest impulsywny i ma słabość do kobiet (co początkowo wpędziło go do więzienia), ma ducha wolności i życia. Jego problem polega na tym, że musi nauczyć się odrobiny mądrości; wtedy może kroczyć w wolności, nie szkodząc niepotrzebnie sobie i innym. Pielęgniarka Ratched reprezentuje legalizm, czyli autorytarny duch opętany prawami lub zasadami. Widać to wyraźnie w scenie z World Series: choć McMurphy zdobywa ostatni głos potrzebny, aby jego oddział mógł oglądać Serię, Ratched odmawia zgody na podstawie techniczności. Gdy McMurphy UDAJE, że ogląda mecz i wprawia chłopaków w euforię, Ratched reaguje kwaśną dezaprobatą. Dzieje się tak, ponieważ legalizm jest przeciwieństwem ducha wolności, życia i radości. Legalizm polega na zachowywaniu pozorów i egzekwowaniu LITERY prawa (reguł). Problem w tym, że „pozory” nie dotyczą wewnętrznej rzeczywistości, a co gorsza, „litera zabija”. Mimo swojej głupoty i błędów, McMurphy czyni więcej dobra dla pacjentów swojego oddziału niż Ratched i instytucja mogłyby przez całe życie. Jak? Nie tylko dlatego, że ma ducha wolności i życia, ale dlatego, że głęboko kocha – ale tylko tych, którzy na to zasługują – pokornych, a nie aroganckich oprawców. Gdy porzucisz zahamowania i kochasz całym sercem, zbierzesz miłość w zamian, o ile druga osoba jest tego warta. Pewna osoba przytula McMurphy'ego na końcu, ponieważ go kocha. McMurphy uwolnił go z kajdan choroby psychicznej i, co gorsza, instytucji, która odmawia prawdziwego leczenia, ponieważ potrzebuje chorych psychicznie, aby istnieć; tylko udaje troskę i leczenie (oczywiście nie znaczy to, że w takich instytucjach nie ma dobrych ludzi). Żadna recenzja tego filmu nie jest kompletna bez wspomnienia o znaczącej postaci „Chiefa” Bromdena, którego skutecznie gra Will Sampson. Czas trwania: 2 godziny i 13 minut. OCENA: A

wizzardss Recenzja przetłumaczona automatycznie

Lot nad kukułczym gniazdem opowiada historię przestępcy, Randle’a Patricka McMurphy’ego (Jack Nicholson), który symuluje chorobę psychiczną, aby uzyskać łagodniejszy wyrok. Wysłany do szpitala psychiatrycznego ożywia monotonne życie pacjentów, wzbudzając gniew surowej pielęgniarki przełożonej, Mildred Ratched (Louise Fletcher). Lot nad kukułczym gniazdem w 1976 roku zdobył pięć głównych Oscarów, stając się drugim filmem w historii, któremu się to udało. W rzeczywistości jest to film niezwykle frustrujący. Przedstawiony jako „człowiek przeciwko systemowi”, McMurphy jest wyraźnie napisany jako postać chaosu, mająca wnosić kolor do czarno-białego świata szpitala. Tymczasem Ratched to opresyjna antagonistka trzymająca się sztywno rutyny mimo cierpienia pacjentów. W rzeczywistości wydaje się, że jest odwrotnie. Choć McMurphy jest zakłócający, często wydaje się być tyranem, zmuszającym pacjentów wbrew ich woli. Nawet gdy zyskuje ich zaufanie, nadal manipuluje, aż zdobędzie większość. Ratched jest natomiast głosem rozsądku. Choć praktyki medyczne są niewątpliwie opresyjne według dzisiejszych standardów, pozostaje spokojna i opanowana w kontaktach z pacjentami. Nicholson daje jednak przełomową rolę, w pełni zasługującą na Oscara. To często jego język ciała lub subtelne wyraz twarzy zdradzają psotność McMurphy’ego, a tych ludzkich cech nie da się wyrazić w scenariuszu. Przechodzi z chaosu i nieporządku pełnego wulgaryzmów komentarza baseballowego do łagodnej przyjaźni z niektórymi współpacjentami z mistrzowską profesjonalnością. Prowadzi obsadę gwiazd, w tym Danny’ego DeVito i Christophera Lloyda, ale wyróżnia się debiutant Brad Dourif jako jąkający się i niedojrzały Billy Bibbit. I ilekroć film zbliża się do chaosu, to Louise Fletcher – która podobno przyjęła rolę, gdy większe gwiazdy Hollywood odmówiły z obawy przed graniem czarnych charakterów – przywraca go na ziemię silną grą. Podsumowując: mieszanka. Na szczęście słabsze postaci są przyćmione przez znakomitą historię i aktorstwo.