Andres Gomez Recenzja przetłumaczona automatycznie

Sympatyczna komediodrama o młodzieży z małego miasteczka włoskiego chłopca.

Shreyance Parakh Recenzja przetłumaczona automatycznie

Pełna duszy. Dlaczego to się musiało skończyć? Ten film był jak oddech świeżego powietrza. Wszystko w nim było tak odświeżające i poruszające, że nie można się nudzić. To jeden z tych filmów, które ogląda się wielokrotnie. Muzyka, historia, aktorstwo, reżyseria – wszystko składa się na piękne kinowe klejnot. Magia tego filmu zostaje z widzem na długo po napisach. Każdy, kto chce poczuć prawdziwe szczęście, musi go zobaczyć. Jedno słowo: DUCHOWY!

tmdb86370050 Recenzja przetłumaczona automatycznie

Kino o kinie! Ten włoski film to fenomenalna opowieść o przyjaźni między młodym ministrantem a dojrzałym operatorem projektora. Choć to mój pierwszy zagraniczny film, trafił w dziesiątkę. Minimalistyczna ścieżka dźwiękowa idealnie współgra z obrazem. Jacques Perrin świetnie gra dorosłego Totò. Jedyny minus to słabo rozwinięta postać Eleny, która znika po powrocie Salvatore z wojska. To absolutny klasyk – obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika kina, bez względu na pokolenie.

Filipe Manuel Neto Recenzja przetłumaczona automatycznie

Wspaniały. Po raz pierwszy obejrzałem ten film kilka dobrych lat temu, ale postanowiłem o nim opowiedzieć dopiero teraz, po ponownym seansie. Dla mnie to jeden z najlepszych włoskich filmów wszech czasów. Jest jak współczesna baśń, pokazująca fascynującą stronę kina i przypominająca, dlaczego je kochamy. Oczywiście, wszystko przemija – kino przeszło przez wiele etapów, metamorfoz, a koniec wielkich klasycznych kin był jednym z nich. A teraz? Pandemia pokazała, że kino może nauczyć się przetrwać bez sal kinowych. A jeśli produkcja telewizorów i systemów dźwiękowych staje się coraz bardziej „kinowa” i ekonomicznie opłacalna? Czy salon stanie się kiedyś naszym prywatnym kinem, z komfortem i jakością dużego ekranu? Przyszłość jest nieprzewidywalna, równie cudowna co przerażająca, ale odłóżmy te dywagacje. Każdy miłośnik kina powinien zobaczyć ten film. Ma sporą dawkę nostalgii, potrafi poruszyć widza (mnie porusza) i skłania do refleksji nad życiem. Trudno to wytłumaczyć – myślę, że to jeden z tych filmów, które dotykają czegoś osobistego w widzu, a to niełatwo przełożyć na słowa, bo żadne dwa życia nie są takie same. Warto też przyjrzeć się różnym filmom pojawiającym się na ekranach Paradisu – to sprawiedliwe hołdy dla kilku znanych produkcji. Obsada składa się z uznanych nazwisk. To jeden z najlepszych filmów w karierze Philippe'a Noireta, który stworzył tak znakomitą kreację, że śmiało mógł być nominowany do Oscara za najlepszą rolę męską. Młody Salvatore Cascio również świetnie się spisuje, a jego postać jest przekonująca. Enzo Cannavale i Marco Leonardi także błyszczą. Reżyseria Tornatore jest niemal bezbłędna. Technicznie film jest równie imponujący: wiernie odtwarza czasy, w których rozgrywa się akcja, pokazuje ewolucję techniki filmowej oraz zmiany samego Giancaldo na przestrzeni lat. Lokacje wybrano starannie, praca nad rekwizytami, kostiumami i scenografią była drobiazgowa, a zdjęcia są piękne. Montaż nie budzi zastrzeżeń, zwłaszcza w rozszerzonej wersji. Ennio Morricone stworzył jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych w swojej karierze – każdy utwór wart jest uwagi.